آواچه - ۹۰ (مرسی)

دانلود آواچۀ شمارۀ ۹۰ «ویراستاران»: ۱ مگابایت، ۲ دقیقه

متن فایل صوتی:

چایی می‌گیرم جلوی مهمان، می‌گوید «مرسی». می‌خواهم خداحافظی کنم توی شرکت از دوستانم. می‌گویم خداحافظ، خداقوت، می‌گویند «مرسی». توی تاکسی طرف می‌خواهد پیاده شود، راننده می‌ایستد و بعد به راننده می‌گوید «مرسی». فلش می‌دهد اطلاعات می‌ریزم روش بهش می‌دهم می‌گوید «مرسی». می‌روم جزوه‌ام را تکثیر کنم. کیفیتش خوب است. ازش تشکر می‌کنم، می‌گوید «مرسی». کار بزرگی برای من در زندگی‌ام انجام می‌دهد. مثلاً مشکل مالی‌ام را حل می‌کند. زنگ می‌زنم و بهش می‌گویم «مرسی، مرسی، خیلی مرسی». چه شده که ما به جای این همه تنوع تشکری و سپاسی توی فارسی فقط و فقط داریم از یک واژه استفاده می‌کنیم. همین جا یک توضیح بدهم. اصلاً منظور من از بد بودن مرسی، فعلاً اینجا فرانسوی بودنش نیست. یعنی کاری به بیگانه بودنش ندارم. حتی اگر ما سپاس فارسی را تمام این موقعیت‌ها استفاده می‌کردیم، باز گیر من سر جایش بود. چرا این همه تشکر متنوع داریم، می‌گذاریم کنار، توی موقعیت‌های مختلف برای آدم مختلف، برای کار مختلف، برای کار متفاوت فقط و فقط از مرسی استفاده می‌کنیم؟ از امروز فکر کنیم اگر جایی داریم تشکر می‌کنیم از کسی و آن موقعیت می‌طلبد که ما تشکری به‌جا، به‌هدف‌خور، ملموس، مخصوص همین کار از دهانمان خارج شود و به شخص بگوییم آن را بگوییم. نه اینکه فقط خشک و خالی بگوییم «مرسی»، «مرسی»، «مرسی». 

+ «ویراستاران»